Адам мына фәни дүниеге жалғыз келіп, жалғыз кетеді, жалаңаш келіп, жалаңаш кетеді. Пенде мына дүниеде айналасына отбасы, туыс-бауыр, дос-жаран сияқты қанша адамдарды топтастырып, солардың ортасында жүргенімен, бақи дүниеге жападан жалғыз аттанады және бар өмірін ақша-дүние жинауға арнап, мол байлыққа белшесінен кенелсе де, о дүниеге сабақты ине де әкете алмайды. Яғни жалғыз және жалаңаш кетеді.
Дүние, қарап тұрсаң, бекер екен…
Сәби шыр етіп дүние есігін ашқан сәттен бастап өлім, кәрілік, ауру атты үш қатер оның көлеңкесі сияқты өмір бойы қыр соңынан қалмайды. Біз сәт сайын қартайып барамыз, ажалымыз жақындап келеді. Қартаймайтын, өлмейтін адам жоқ, пайғамбар да қартайған, ақырсында ажалы келіп, бақи дүниеге аттанған. Мына фәниден небір бай-бағыландар, даңқты патшалар мен батырлар, әншілер мен шешендер өткен. Ал енді мынаған назарыңызды аударып көріңізші: сіз мың, оны мың жыл бұрын өмір сүрген кімдерді білесіз, бойыңызда кімдердің қаны бар, мың жыл бұрын өмір кешкен ата-әжелеріңіз кім болған? Бұл сұрақтарға сіз ешқашан нақты жауап бере алмайтыныңыз анық.
(далее…)